Η καταστροφή του όζοντος είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει δύο συναφή φαινόμενα που αφορούν στρώμα του όζοντος της Γης. Η πρώτη είναι η αργή και σταθερή επιδείνωση της ποσότητας του όζοντος στην ανώτερη ατμόσφαιρα της γης με ρυθμό περίπου 3 τοις εκατό ανά δεκαετία. Το δεύτερο είναι το μεγαλύτερο, αλλά εποχιακή μείωση του επιπέδου του όζοντος στην ατμόσφαιρα, ιδίως στις πολικές περιοχές της Γης, κοινώς ονομάζεται μια τρύπα του όζοντος.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το στρώμα της παρούσας αερίου όζοντος στην ατμόσφαιρα παίζει μας ένα πολύ κρίσιμο ρόλο σε όλες τις χημικές και βιολογικές διαδικασίες στον πλανήτη μας. Το όζον φιλτράρει τα περισσότερα από τα πολύ βλαβερές υπεριώδεις ακτίνες από τον ήλιο και εμποδίζει την ακτινοβολία που φθάνει στην επιφάνεια της γης. Παρά το γεγονός ότι, τα επίπεδα του όζοντος στην ατμόσφαιρα φυσικά άνοδο και την πτώση ανάλογα με παράγοντες όπως το υψόμετρο, τη θερμοκρασία και τον καιρό, η μεγάλη ποσότητα του όζοντος χαθεί τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά και μόνο φυσικούς παράγοντες.

Ανθρώπινο χημικές ουσίες και τα αέρια που έχουν σημαντικό ρόλο στα φαινόμενα της καταστροφής του όζοντος. Αερολύματα και χλωροφθοράνθρακες ή CFCs, τα οποία χρησιμοποιούνται κυρίως ως προωθητικό και ως ψυκτικό μέσο, ​​βρέθηκαν να είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή της στιβάδας του όζοντος. Η μείωση του στρώματος του όζοντος αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για όλες τις χημικές και βιολογικές διαδικασίες στην επιφάνεια της γης. Η έκθεση σε ακτινοβολία, η οποία διαφορετικά θα είχε αποκλειστεί από μια «πιο υγιεινό» στρώμα του όζοντος, έχουν διάφορες καταστροφικές συνέπειες για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς στη γη.

Εξαιτίας αυτού, υπήρξε μια συνεχής σε όλο τον κόσμο ανησυχία όσον αφορά τη διατήρηση της το στρώμα του όζοντος και η σταδιακή κατάργηση των ουσιών που καταστρέφουν το όζον (ODS). Χώρες και διεθνείς κοινότητες έχουν ξεκινήσει ενέργειες προς την κατεύθυνση της μείωσης των ODS και να βρουν τρόπους για να περιορίσει την περαιτέρω μείωση των ζωτικής σημασίας στρώμα του όζοντος της Γης. Ένα σημαντικό ορόσημο στην προσπάθεια αυτή ήταν το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ για τις ουσίες που καταστρέφουν τη στιβάδα του όζοντος που πραγματοποιήθηκε το 1987, η οποία ενθάρρυνε τη σταδιακή εξάλειψη και τη μείωση του όζοντος πάνω από ένα χρονικό διάστημα αρκετών ετών.

Η